F-4E Phantom Hasegawa 1/48 - 30th Anniversary, 30 years of Phabulus Phantoms

Όλοι το λατρεύουν, να μην φτιάξω κι εγώ ένα;

Παρασυρμένος απ' τη γενική τάση προς τα F-4, αποφάσισα κι εγώ να δοκιμάσω την τύχη μου σ' αυτό το ιδιαίτερο αεροσκάφος και προμηθεύτηκα το κιτ της Hasegawa με κωδικό HSG07208.
Για να ξεκινήσω με τη σειρά την περιγραφή, πρέπει να πω ότι το συγκεκριμένο κιτ κοστίζει 42,50 €. Και τι παίρνετε με 42,50 € σήμερα; Παίρνετε ένα "πάντρεμα" πλαισίων χαραγμένης γράμμωσης (άτρακτος, πτέρυγες κλπ) και πλαισίων από κάποιο παλιό κιτ της εταιρίας, με υπερυψωμένη γράμμωση και ίχνη καλουπιού. Πολλά ίχνη καλουπιού!!! Και μάλιστα σε σημεία που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, όπως το κινούμενο μέρος του βραχίονα ανάσυρσης του σκέλους προσγείωσης.

Επίσης παίρνετε και 2 επιλογές για την καλύπτρα, μία μονοκόμματη και μία σε τμήματα, για προφανείς λόγους. Καλή ιδέα αυτή της Hasegawa. Επίσης σε γενικές γραμμές αγοράζετε πολύ καλή εφαρμογή. Πέραν αυτών όμως, τα 42,50 € που ζητάει αυτό το κιτ στη λιανική αγορά, είναι κατά τη γνώμη μου υπερβολικά ΠΟΛΛΑ για ένα τόσο απλό injection κιτ.
Το καλό της υπόθεσης είναι ότι συναρμολογείται σχεδόν μόνο του.
Στα της κατασκευής λοιπόν:
Πριν καν το ξεκινήσω, είχα παραγγείλει τα Martin Baker MK H7 της Aires. Πρόκειται για δύο πανέμορφα καθίσματα με εκπληκτική λεπτομέρεια που αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο απ' τις ζώνες και τις λαβές της κουρτίνας σε φωτοχαραγμένο μέταλλο. Εάν ξεπεράσετε τη δοκιμασία του να κολλήσετε τις ζώνες, όλα κυλούν ανεμπόδιστα.

Η σύγκριση δεν αφήνει περιθώρια.

 Η μπανιέρα του cockpit βάφτηκε με το 140 της Humbrol και αφού αυτό στέγνωσε, περάστηκε ένα χέρι παρκετίνης, μασκαρίστηκε και ψεκάστηκαν με μαύρο χρώμα οι κονσόλες των οργάνων. Με 140 επίσης ψεκάστηκαν και οι πίνακες οργάνων. Τα καθίσματα ασταρώθηκαν και ψεκάστηκε το μαύρο χρώμα στο σκελετό τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό: (κακή φωτογραφία)

 Αυτό όμως δεν έγινε απλά. Μετά το βάψιμο με το 140 και την παρκετίνη, ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα να δοκιμάσω σε πραγματικές συνθήκες τον iwata. Για να το κάνω με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια για το εργαλείο μου, σκέφτηκα να ψεκάσω ακρυλικά. Είδα μπροστά μου ένα μαύρο gunze και το χρησιμοποίησα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν μάλλον αμφιλεγόμενο:

Οκ, έφταιγε λίγο και το αποτυχημένο post shading. Εν πάση περιπτώσει, το συνολάκι μπήκε 2 φορές σε φορνέτ και μετά με dettol και πινέλο καθάρισαν τα τελευταία υπολείμματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η πλάτη του πίσω cockpit να παρουσιάσει μία κολλώδη υφή, που έχει παραμείνει ακόμα και μετά από το βάψιμο και την παρκετίνη και παρόλο που στέγνωσε για αρκετές ώρες πάνω στο καλοριφέρ.

Η συνέχεια της κατασκευής περιλαμβάνει βάψιμο των πινάκων οργάνων και άλλων λεπτομερειών.

Η συνέχεια του απογεύματός μου περιλαμβάνει καφέ!

Σάββατο, 21/5/2011 - Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.
Λοιπόν, διαπίστωσα πως το έχω αφήσει το θεματάκι καιρό. Έχει όμως προχωρήσει αρκετά.
Η μπανιέρα του cockpit ξεβάφτηκε πλήρως και ξαναβάφτηκε απ' την αρχή, γιατί δεν μου άρεσε καθόλου.
Τα καθίσματα της AIRES αποδείχθηκαν υπέροχα μετά το βάψιμο, μου αρέσουν πολύ!

Και τοποθετημένα στη μπανιέρα και στην άτρακτο (για τις ανάγκες της φωτογράφισης):

Δείχνουν πιστεύω αρκετά καλά.
Και κάπου εκεί τελειώνουν τα ευχάριστα για αρκετόοοοο διάστημα.
Η άτρακτος έκλεισε εύκολα και χωρίς κενά ή σκαλοπάτια, αν και το τριψιματάκι της το έφαγε, για να ισιώσει. Θέλει προσοχή στο κόλλημα και αν χρησιμοποιηθεί το λιωμένο πλαστικό απ' την κόλλα ως υλικό πλήρωσης των κενών, δεν θα δυσκολευτείτε. Στα λίγα σημεία που χρειάστηκε, επιστρατεύτηκε ζεσταμένο και τεντωμένο πλαστικό αντί για στόκος. Υπάρχουν όμως θεματάκια με την ένωση των πτερύγων με την άτρακτο καθώς και ΜΕΓΑΛΑ θέματα στην ένωση των εισαγωγών αέρα με την άτρακτο, κυρίως στο κάτω μέρος, ή μάλλον εκεί τα οδήγησα εγώ, για να φαίνονται λιγότερο (ελπίζω να το πέτυχα).
Επίσης, αυτό που θεωρώ ΤΡΑΓΙΚΟ για τη Hasegawa είναι το ότι έπρεπε να τρίψω μέχρι εξαφανίσεως ένα σωρό εξογκώματα, που προφανώς προορίζονται για άλλες εκδόσεις του α/φ. 2 στο πάνω μέρος των πτερύγων, 4 στο κάτω. Επίσης ΟΛΗ η γράμμωση του α/φ περάστηκε με scriber. Σε ορισμένες (πολλές) περιπτώσεις η χαραγμένη γράμμωση της Hasegawa δεν ήταν αρκετά βαθιά ώστε να χρησιμοποιηθεί καν ως οδηγός για την επαναχάραξη. Σε άλλα σημεία (δεξαμενές καυσίμων - δεν τις πείραξα) ήταν υπερυψωμένη και εκεί έγιναν εκπτώσεις... Τέλος πάντων, το μοντέλο αυτό έφαγε τόσο τρίψιμο για να έρθει στα ίσια του, ΤΟΣΟ τρίψιμο, που στο τέλος άρχισα να φοβάμαι ότι αν τρίψω ακόμα λίγο, θα βγει κανένα Τζίνι από μέσα.
Κάτι που αξίζει να αναφερθεί επίσης είναι το θέαμα μέσα απ' τις εισαγωγές αέρα...

Ή πρέπει κάποιος να κόψει και να φτιάξει το υπόλοιπο της εισαγωγής ως τη φτερωτή του κινητήρα ή να βάλει FOD κάλυμμα (10 € καπέλο, γιατί δεν είναι και εύκολο να φτιάξεις τις συγκεκριμένες τάπες) ή να συμβιβαστεί με αυτό που βλέπει... Εγώ είμαι ο τρίτος! :P
Απαράδεκτες καταστάσεις πάντως, για ένα κιτ που κοστίζει 42,50 €. Σίγουρα το τελευταίο Hasegawa που φτιάχνω, να βάλουν λίγο μυαλό οι Ιάπωνες.
Τέλος πάντων, με λυμένα αυτά τα προβλήματα, περάσαμε στο βάψιμο.
Οι κάτω επιφάνειες βάφτηκαν με Humbrol 127. Η Hasegawa πρότεινε το Gunze H306, αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο και έτσι μεταξύ του 126 και 127 που πρότεινε η εταιρία ως αντίστοιχο του Η306, επέλεξα το 127 που μου άρεσε καλύτερα στο μάτι. Για τις πάνω επιφάνειες χρησιμοποιήθηκε το H305, όπως προτεινόταν. Κανένα πρόβλημα με τα χρώματα και τίποτα ιδιαίτερο. Μόνο για το μασκάρισμα του ρύγχους ίσως αξίζει να γράψω, για το οποίο μεγέθυνα το σχέδιο της Hasegawa για να γίνει 1/48, έκοψα ταινία μασκαρίσματος στο κατάλληλο σχήμα και έτσι κατάφερα να πετύχω το συγκεκριμένο κόψιμο στο χρώμα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο τρόπο που θα μπορούσα να το κάνω καλύτερα.

Μετά από αρκετές μέρες για να στεγνώσουν τα χρώματα, άρχισα να ασχολούμαι με το κομμάτι των εξαγωγών, που είναι κατά τη γνώμη μου και το πιο απαιτητικό στο συγκεκριμένο α/φ.
Αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί και το δείχνω στη φάση που βρίσκεται τώρα.

Μασκαρίστηκαν λοιπόν οι επιφάνειες που έπρεπε να προστατευτούν και βάφτηκε πρώτο το burnt metal της Alclad (2). Αφού στέγνωσαν, μασκαρίστηκαν ξανά, άλλες επιφάνειες αυτή τη φορά και βάφτηκαν με το semi-mat aluminum (3). Τώρα, το semi εγώ δεν το βλέπω, ματ μου φαίνεται, αλλά τέλος πάντων. Στη συνέχεια (περιμένω να στεγνώσει το semi-mat) θα βαφτούν τα σημεία (1) με gloss μαύρο humbrol και από πάνω airframe aluminum, πάντα alclad, για αναπαράσταση πιο καινούριων panel, που αντικαταστάθηκαν πρόσφατα. Στο τέλος θα βάψω το κάτω μέρος, με ένα χρώμα που θα αποφασίσω στην πορεία, μάλλον όμως θα είναι κι αυτό airframe aluminum ή polished aluminum που θα το ταλαιπωρήσω στη συνέχεια.
Για το τέλος άφησα τα ακροφύσια.

Αυτά βάφτηκαν με το burnt metal και όταν στέγνωσε ψεκάστηκαν από απόσταση και ακανόνιστα με το jet exhaust. Και αυτά βέβαια θα υποστούν τις ταλαιπωρίες τους, πριν τοποθετηθούν στο μοντέλο.
Στην επόμενη ανανέωση λογικά θα είμαστε στο τέλος.

Τρίτη, 24/5/2011.
Μικρή, μικρούλα πρόοδος με τις εξαγωγές.
Με πολύ άγχος βάφτηκαν και τα υπόλοιπα. Μόλις στεγνώσουν θα μασκαριστούν για προστασία και θα αποκαλυφθούν ξανά όταν περαστεί και το τελευταίο ματ βερνίκι, ώστε να λάβουν τις τελικές τους περιποιήσεις με σκόνες tamiya ή και άλλες μεθόδους, οι οποίες θα επηρεάζονταν απ' το μασκάρισμα αν τις εφάρμοζα πριν.

Οι φωτό είναι λίγο απαράδεκτες, αλλά είναι δύσκολο να φωτογραφίσεις μεταλλική επιφάνεια με φλας, γυαλίζει και "καίει" τη φωτογραφία. Δεν φαίνεται τόσο καλά το πραγματικό αποτέλεσμα.

Παρασκευή 27/5/2011
Shit happens... Ή αλλιώς, μοντέλο χωρίς ατύχημα γίνεται; ΔΕΝ γίνεται!
Χτες βράδυ, κατά το βάψιμο των θυρίδων του Σ/Π, με χτύπησε το Πάρκινσον και χύθηκε άσπρο χρώμα πάνω στο αριστερό ακροπτερύγιο.

Ευτυχώς δεν πανικοβλήθηκα (ασυνήθιστο), βγήκα, έκανα μια βόλτα, πήγα στη συγκέντρωση των Αγανακτισμένων και όταν το βράδυ γύρισα, καθάρισα τις επιφάνειες με leveling thinner, έτριψα με 1000-άρι και 1500-άρι ντουκόχαρτο και σήμερα αστάρωσα και έκανα ένα κάτι σαν pre-shading τοπικά.

Μόλις τραβήξει λίγο το χρώμα, θα ψεκάσω το γκρίζο του καμουφλάζ. Ελπίζω πως δεν θα φαίνεται τίποτα στο τέλος.
Το άλλο πρόβλημα που παρουσιάστηκε (εξαφανίστηκε μάλλον, δεν παρουσιάστηκε) είναι η εξαφάνιση του ενός υδραυλικού βραχίονα ανάσυρσης του κυρίως σκέλους προσγείωσης. Αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα και δεν ξέρω ακόμα πώς θα το διαχειριστώ. Με ψυχραιμία, ελπίζω...

Επιτέλους τέλος. Έχουμε φτάσει αισίως στην 24η του Ιούνη και συμπτωματικά το συγκεκριμένο μοντελάκι είχε ξεκινήσει στις 24 Απριλίου. Δύο μήνες λοιπόν, δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλο διάστημα, για εμένα.
Ας πάμε λοιπόν γρήγορα στην αποφώνηση.
Μετά τα μπαλώματα λοιπόν έριξα 2-3 χέρια future με πινέλο, τοποθέτησα χαλκομανίες, ξανά future, wash με μαύρο λάδι και τέλος ματ βερνίκι humbrol. Στο ενδιάμεσο κατασκευάστηκε ο χαμένος υδραυλικός βραχίονας ανάσυρσης του σκέλους από οδοντογλυφίδα που τυχαία ήταν στη σωστή διατομή, ΖΤΠ και ταινία tamiya, βάφτηκαν τα όπλα, παλαιώθηκαν και αυτά με μέτρο, βάφτηκαν κόκκινα τα αερόφρενα εσωτερικά (τα είχα βάψει άσπρα στην αρχή) και ξαναέκαναν μπανάκι σε future οι καλύπτρες, διότι για κάποιο λόγο είχαν θαμπώσει λίγο. Με αερογράφο και jet exhaust έγιναν και περισσότερες φθορές στα bare metal τμήματα στο πίσω μέρος, κολλήθηκαν τα stabilators, τα σκέλη, τα καπάκια κλπ και... εάν δεν ξεχνάω κάτι, αυτό ήταν.
Κλείνω με τις φωτογραφίες και την υπενθύμιση στον εαυτό μου να ΜΗΝ ΞΑΝΑΦΤΙΑΞΩ Hasegawa!!!

Σε συσκευασία δώρου... :-p

Ατυχηματάκι, διορθώθηκε χωρίς παρατράγουδα...

Κι άλλο ατυχηματάκι (στη χαλκομανία), κι αυτό κρύφτηκε με λίγο στεγνό πινέλο.

Τα "εργοστασιακά" δεξιά, τα αντίγραφα αριστερά.

Και έτοιμο, ποζάρει ευτυχισμένο.

Close-up για τους αδιάκριτους

Κι άλλο close-up

Ξαπλωμένο ανάποδο, έτοιμο για χαδάκια... :-p

Και σύγκριση των δύο εξαρτημάτων, πρωτότυπου και αντιγράφου, πάνω στο μοντέλο. Νομίζω είμαστε καλά.

Όλες οι φωτογραφίες από τη διάρκεια της κατασκευής βρίσκονται εδώ! Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

LTV A-7E Corsair VA-25 (Hasegawa #9770 )

Όταν απέκτησα το συγκεκριμένο κιτ, η πρώτη μου σκέψη ήταν να το κάνω ελληνικό με τη wrap around παραλλαγή. Απ' τη μία όμως το κόστος των ελληνικών σημάτων, απ' την άλλη τα φανταχτερά χρώματα της VA-25, η απόφαση ελήφθη με συνοπτικές διαδικασίες.
Το κιτ λοιπόν είναι αυτό  (και ελπίζω ο σύνδεσμος να μείνει ενεργός για αρκετό καιρό).
Η κατασκευή ξεκινάει (προφανώς) απ' το cockpit. Επειδή έχω την τύχη να είμαι και τσιγκούνης και κουλός αλλά και ανήσυχος, απέρριψα αμέσως την ιδέα του after market καθίσματος, όμως δεν μπορούσα να το αφήσω όπως το έδινε η εταιρία. Επιστρατεύτηκε λοιπόν ο milliput, αλουμινόφυλλο, αλουμινόχαρτο, συρματάκι, υπομονή και βέβαια... χιούμορ και κατάφερα να φτιάξω το κάθισμα όπως το βλέπετε παρακάτω:

Στη συνέχεια τύλιξα λεπτό χαλκόσυρμα γύρω από... λεπτό χαλκόσυρμα και έφτιαξα κάτι που θα προσομοίαζε τον σωλήνα παροχής αέρα/επικοινωνιών, ξεχνώντας βέβαια να βάλω και το καλώδιο των επικοινωνιών. Του έδωσα ένα σχήμα όπως-όπως, το έβαλα στην τρυπούλα που είχα ανοίξει ήδη για αυτό το σκοπό στο κάτω μέρος της δεξιάς κονσόλας, έβαψα και τις κονσόλες, τον πίνακα, βελτίωσα και λίγο (ο Αλλάχ να την κάνει βελτίωση) το σκιάδιο, έριξα και μερικές φθορές έτσι για το καλό (chipping με τη μέθοδο της λακ, wash με raw umber), κόλλησα και 2 RBF tags για να κρύψουν κατά το δυνατόν τα χάλια μου και έτοιμο το cockpit:

Το cockpit τοποθετείται πάνω στην εισαγωγή αέρα. Η οποία εισαγωγή αέρα είναι και ο λόγος για τον οποίο αντιπαθώ να φτιάχνω σύγχρονα μαχητικά... Δεν μπορώ να εξαφανίσω τις ενώσεις. Γι' αυτό δεν αφήνω τα αδιάκριτα μάτια να διεισδύουν. Με έναν αρκετά ευφάνταστο (όσο και αποτυχημένο εν τέλει) τρόπο, έφτιαξα ένα FOD cover τύπου τάπας αντί για του γνωστού μουσαμά.

Τελειώνοντας και με αυτό και θαυμάζοντας το δημιούργημά μου, έβαψα με zinc chromate της White Ensign τα τοιχώματα της ατράκτου στο πίσω μέρος, γύρω απ' το ακροφύσιο του κινητήρα και προχώρησα στο παρασύνθημα.
Αφού έκλεισαν λοιπόν τα δύο μισά της ατράκτου, επαναχάραξα (όσο άντεχα) τη γράμμωση που τη βρήκα πολύ ρηχή εξ αιτίας της πολυετούς χρήσης των καλουπιών της Hasegawa (παρόλα αυτά, το κιτ κοστίζει όσο ένα ημερομίσθιο σχεδόν - ας μην το έπαιρνες ρε φίλε, τι γκρινιάζεις; ), κόλλησα και τις πτέρυγες, στόκαρα, έτριψα (όχι τόσο γρήγορα όσο το γράφω, αλίμονο) και ετοιμάστηκα να περάσω στο πιο σημαντικό στάδιο της συγκεκριμένης κατασκευής, που θα την αναδείκνυε υποτίθεται, το βάψιμο.
Αρχικά βάφτηκε με clear green της Gunze εσωτερικά το μεσαίο τμήμα του αλεξινεμίου. Στη συνέχεια προφανώς έπεσε κάτω, το βρήκε η σκυλίτσα μου και του χάρισε 3 ραγίσματα, αφού το πρόλαβα και το πήρα κυριολεκτικά απ' του Χάρου τα δόντια, πριν γίνει τίποτα χειρότερο. Αυτές οι 3 γρατζουνιές είναι εκεί ακόμα και θα ακολουθούν το μοντελάκι για όλη του τη ζωή. Κολλήθηκαν εν πάση περιπτώσει όπως-όπως στο μοντέλο, ολόκληρο ασταρώθηκε με Mr BaseWhite ψεκασμένο με αερογράφο και προσπάθησα να κάνω λίγο preshading με γκρι στις κάτω επιφάνειες που θα ήταν άσπρες. Αποτυχία και εδώ, αλλά τέλος πάντων, έγινε.

Τα επόμενα βήματα ήταν βαρετά. Με gloss άσπρο της Gunze βάφτηκαν οι κάτω επιφάνειες και με Humbrol 129 οι πάνω. Για να βαφτεί το πράσινο και κυρίως στο σημείο πίσω από το cockpit, σκαναρίστηκε η χαλκομανία αφού σχεδιάστηκαν πάνω της 2 γραμμές συγκεκριμένου μήκους για να ελέγχω την παραμόρφωση κατά το σκανάρισμα, τυπώθηκαν σε απλό χαρτί οι χαλκομανίες με τη λωρίδα με τα αστέρια που βρίσκεται πίσω απ' την καλύπτρα και κόπηκε ταινία μασκαρίσματος ακολουθώντας το σχήμα αυτό. Το υπόλοιπο μοντέλο μασκαρίστηκε εύκολα για να ψεκαστεί το πράσινο και το zinc chromate στις θυρίδες των ηλεκτρονικών..

Το πράσινο αυτό λοιπόν αποτέλεσε θέμα συζήτησης και πεδίο αντιπαραθέσεων μεταξύ ενός φίλου και εμού. Προφανώς έτοιμο δεν υπήρχε. Ξεκίνησα λοιπόν από Hu 02 και με προσθήκη μαύρου gloss έφτασα σε ένα χρώμα που ικανοποιούσε το μάτι μου (όχι όμως και του φίλου). Το ψέκασα, στέγνωσε και αυτό, βάφτηκαν και οι θυρίδες των ηλεκτρονικών, όλο το μοντέλο περάστηκε με 2-3-4-5 (ούτε που θυμάμαι τελικά) πινελάτα χέρια Future, ευγενική χορηγία έτερου φίλου εξ Ιταλίας), περάστηκαν οι χαλκομανίες που με ικανοποίησαν ιδιαίτερα, παρόλο που ήταν αρκετά χοντρές. Έστρωσαν όμως σχεδόν τέλεια με τη βοήθεια του MrMarkSofter (πράσινο μπουκαλάκι) και σφραγίστηκαν με ένα ακόμα χέρι (ή και δύο και τρία) future.
Επειδή απ' την αρχή είχα αποφασίσει ότι το συγκεκριμένο μοντέλο δεν το ήθελα πολύ ταλαιπωρημένο, έκανα ένα ελαφρύ wash με πολύ αραιωμένο μαύρο λάδι ζωγραφικής και τίποτα περισσότερο. Σφράγισα τα πάντα με ένα ματ βερνίκι της Humbrol, που μου έδωσε και την τελική ματ επιφάνεια που ήθελα ενώ κατέβασε κατά μερικούς τόνους τη φωτεινότητα του πράσινου, προς τέρψη των οφθαλμών του πρώτου φίλου μου (και των δικών μου βεβαίως).
Λίγο πριν το τέλος λοιπόν, μένει να τοποθετηθούν μερικές ακόμα RBF tags, λίγο chipping εδώ κι εκεί, να βρω και το καπάκι της θυρίδας της σκάλας επιβίβασης που αγνοείται από το στάδιο της τοποθέτησης των χαλκομανιών και μετά και αυτό ήταν.

Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ευχαριστώ επίσης που δεν έχετε πολλές απαιτήσεις απ' το συγκεκριμένο μοντέλο. Δεν διεκδικεί δάφνες, αλλά τουλάχιστον είναι ένα όμορφο και χρωματιστό στολίδι στο ράφι μου.
Όλες οι φωτογραφίες από την κατασκευή βρίσκονται εδώ!